درحدودبیست سال پیش در یکان کهریزدر هنگام بی بارانی مراسمی به عنوان "چؤمچه خاتین"انجام می گرفت بدین گونه چند نفرکودک جمع گشته وقاشق چوبی یا چمچه ی بزرگی رابه در خانه ها می بردندواین شعرهارا می خواندند:

چؤمچه خاتین نه ایستر؟

شیرهاشیر یاغیش ایستر

الی قولوخمیرده

بیرجه قاشیق سو ایستر

چاخ داشی ،چاخماق داشی

یاندی اؤره کیم باشی

آللاه بیر یاغیش گؤنده ر

گؤیرتسین داغی داشی

آلاداغین بولودو

یئتیملرین اومودو

اللاه بیر یاغیش گؤنده ر

آرپا بوغدا قورودو

درحقیقت باخواندن این اشعار از خدای جهانیان می خواستند که باران رحمت خود را نازل کندتا کارهای کشاورزی وکشت های دیمی اهالی روستا رونق گیرد.مردم معتقد بودند که قلب کودکان پاک است وخواسته شان از درگاه خدای بخشنده زود اجابت می شود.