یئکاناتا بیر باخیش

_{شهید میر حسین حسینی کهریز فرزند میر غلام در سال 1339 در روستای یکان کهریز دیده به جهان گشود وتحصیلاتش را تا پنجم ابتدائی در زادگاهش سپری نمود و برای امرار معاش و کمک به اقتصاد خانواده به کارهای عملی کشاورزی و کارگری روی آورد .}

_{میر حسین که اهل هیئت ها و مجالس مذهبی بود ، با انجام تمام فرایض دینی، سالها ی زندگی خود را درسهایی می داند که باید به آنها جواب دهد و بهترین جواب را برای این سالها و درس ها شهادت در راه خدا می داند و می گوید : « بهترین نمره در این امتحان خون قلب من است که باید نثار اسلام کنم ».}

_{شهید در وصیت نامۀ پر رمز و راز و آموزنده خود می نویسد :}

_{«...بیست سال عمر دارم وتمام آن را بر حسرت این بودم که کاش در کربلا می بودم وبه سرورم حسین (ع )  یاری می رساندم واینک این فرصت برایم پیش آمده  وعازم کربلای ایران هستم ، ...، در زندگی ناراحتی ها و رنج های زیادی را تحمل کردم ولی هرگز تجاوز به وطنم  توسط اجنبی های متجاوز و جنایتکار را  نمی توانم تحمل نمایم  که این از تحمل مرگ هم سخت تر است ... .»}

_{همچنین در وصیت نامۀ شان از برادران دینی خود می خواهد ، :« ... برادران من هر چه زود تر به فریاد هل من ناصر ینصرنی امام امت لبیک گوئید وبه طرف جبهه ها بروید وبا اتحاد خود این ناپاکان  را از مملکت مان بیرون کنید وهمیشه گوش به فرمان امام امت ، خمینی بت شکن قرن بیستم ، باشید ، چون رمز پیروزی ما در گرو همین وحدت است...» . ونیز می نویسند: «در شهادت فرزندان صبور باشید دشمن را محو ونابود می کند ...»}